Παιδική σεξουαλική κακοποίηση
- Τι είναι;
Οποιαδήποτε πράξη κατά παιδιού που αποσκοπεί στην ικανοποίηση των γενετήσιων ορμών του δράστη. Μπορεί να αφορά συνουσία, θωπείες, φιλιά ή έκθεση του παιδιού σε πορνογραφικό υλικό.
- Ποιος είναι ο δράστης;
Συνήθως πρόκειται για άτομα υπεράνω υποψίας. Για παράδειγμα γονείς, αδέλφια, παππούδες, θείοι, οικογενειακοί φίλοι, προπονητές. Γενικότερα άτομα από το άμεσο ή έμμεσο οικογενειακό περιβάλλον.
- Για ποιους λόγους πολλές φορές τα θύματα δεν αποκαλύπτουν την κακοποίηση;
Σε πολύ μικρά παιδιά ο λόγος είναι η άγνοια, καθώς δεν μπορούν να γνωρίζουν πως αυτό που τους συμβαίνει είναι κακό. Σε μεγαλύτερα οι λόγοι μπορεί να είναι ο φόβος ή η επιθυμία να προστατεύσουν το δράστη. Πολλές φορές επίσης νιώθουν ντροπή για αυτό που τους συνέβη ή κατηγορούν τον εαυτό τους. Άλλωστε ο δράστης συνηθίζει να χειραγωγεί το ανήλικο άτομο κάνοντας το να πιστεύει πως είναι συνένοχο. Τέλος τα παιδιά παγιδεύονται στη σιωπή διότι φοβούνται δε θα τα πιστέψει κανένας, ότι ο δράστης έχει μεγαλύτερο κύρος από αυτά και ο λόγος του είναι βαρύτερος.
- Τι να κάνετε αν το παιδί σας είναι θύμα σεξουαλικής κακοποίησης;
Εμπιστευθείτε το. Σας χρειάζεται περισσότερο από ποτέ. Μη του δείξετε ότι είστε θυμωμένοι. Να θυμάστε τα παιδιά λειτουργούν περισσότερο με το συναίσθημα και λιγότερο με τη λογική. Δεν έχουν αναπτυχθεί ακόμα οι απαραίτητες εγκεφαλικές δομές για τη δεύτερη. Έτσι καταλαβαίνουν περισσότερα για τα συναισθήματα σας. Μην πανικοβληθείτε και μην προτρέξετε να ζητήσετε λεπτομέρειες για το τι ακριβώς έγινε, σεβαστείτε το χώρο και το χρόνο του και ζητήστε βοήθεια από την Αστυνομία.
- Ποια η πρόληψη για την παιδική σεξουαλική κακοποίηση;
Πρέπει τα παιδιά από την πολύ μικρή τους ηλικία να καταλάβουν πως το σώμα ανήκει σε αυτά. Έτσι δε τα φιλάμε ούτε τα φωτογραφίζουμε εάν δε το θέλουν. Αυτήν την εποχή, με το διαδίκτυο να έχει τόσο ενεργή συμμετοχή στη ζωή μας, αυτό είναι ακόμα πιο σημαντικό. Μια φωτογραφία τους όταν αποστέλλεται μέσω διαδικτύου σε έναν φίλο τους, αυτομάτως μπορεί να γίνει θεατή από εκατοντάδες χιλιάδες αγνώστους. Αν νιώσει απειλή το παιδί, εκπαιδεύστε το να φωνάξει βοήθεια. Αυτή στην πράξη δεν είναι τόσο απλό γιατί είναι πολύ πιθανόν μπροστά στον κίνδυνο να παγώσουμε. Είναι μια αυτόνομη αντίδραση που έχουν όλοι οι οργανισμοί. Το σημαντικότερο κατά τη γνώμη μου είναι να εγκαθιδρυθεί σχέση εμπιστοσύνης μέσα στην οικογένεια. Να γνωρίζει το παιδί πως με τους γονείς του δε χωρούν μυστικά. Και πως υπάρχει η ασφάλεια να τους μοιραστεί το οτιδήποτε. Άλλωστε οι δράστες συνήθως λειτουργούν κλιμακωτά, χτίζουν εμπιστοσύνη με το θύμα τους, κάνουν σταδιακά βήματα, βλέποντας μέχρι πού τους δίνεται η δυνατότητα να φτάσουν. Πολλές φορές λοιπόν χρόνος υπάρχει. Αρκεί να υπάρχει και επικοινωνία.
- Τι δε ρωτάμε ποτέ;
Γιατί. Γιατί δε φώναξες; Γιατί δε μίλησες νωρίτερα; Γιατί πήγες ξανά; Η ερώτηση αυτή μόνο θα επαναθυματοποιήσει το παιδί που φυσικά δε θα ξέρει να απαντήσει. Θα αισθάνεται άσχημα που κοκκάλωσε μέσα στον πανικό του ή που δεν μπορούσε να πιστέψει πως ένα τόσο αξιόπιστο άτομο θα ήταν ικανό να του κάνει τόσο κακό.